ภูผากับสายชล

               หลังจากเกิดเหตุการณ์สึนามิครั้งใหญ่ของประเทศไทย เขาก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย จนกระทั่งเขาคิดว่าเธอคงตายไปแล้ว..

         

 ......................................................

              ระหว่างที่เครื่องกำลังขึ้นการเดินทางไปหาข้อมูลสำหรับการแต่งนิยายเรื่องใหม่ของ “ น้ำ ” นักเขียนดาวรุ่งชื่อดัง นั้นทำให้เธอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อ 11 ปีที่แล้ว ครั้งนั้นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งจากเชียงใหม่ที่ไม่เคยเห็นทะเลสักครั้งเดินทางเข้ามาในชีวิตเธอก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป และตอนนี้เด็กทะเลอย่างเธอที่ไม่เคยเห็นภูเขาเลยสักครั้งก็กำลังจะเดินทางไปเชียงใหม่ บ้านเกิดของเขาเช่นกัน..

พุทธศักราช 2547

“ ผมอยากจะเห็นทะเลไวๆแล้วนะพ่อ ”

“ ทะเลลล วันนี้เราจะได้เห็นทะเลกันจริงๆแล้วใช่ไหมพ่อ ”

“ จะถึงหรือยังพ่อ ผมอยากกินน้ำทะเล อยากลงไปว่าย อยากจับปลาทะเลแล้วนะพ่อ ”

เสียงของเด็กชายผิวขาวส่วนสูงอยู่ในวัยกำลังโต ผมสีดำ คิ้ว และตาคมเข้มไม่เหมือนกับคนเหนือ จมูกโด่ง ปากบางสีออกอมชมพู ดังกึกก้องไปทั่วตู้รถไฟขั้น 3 เด็กบนดอยอย่างเขา มากที่สุดก็ได้เห็นเพียงแค่ทะเลหมอก 11 ปีที่ผ่านมา บรรยากาศที่ผู้คนมากมายขวนขวายอยากจะชมในข่วงเทศกาลต่างๆ จนต้องซื้อเตนท์หอบหิ้วเสื้อกันหนาวมากมายหนาเต๊อะขึ้นไปบนดอยที่เขาอาศัย ซึ่งเขากลับคิดว่ามันไม่จำเป็นเลยสักนิด เพราะเพียงแค่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น กับเสื้อแขนยาวบางๆแค่นั้นก็มากพอที่จะกันหนาวให้กับเขาได้ ทุกเช้าที่เขาตื่นมักเจอพระอาทิตย์สีแดงสดลอยขึ้นมาเหนือทะเลหมอก อากาศ 6 องศาในฤดูหนาว หรือแม้กระทั่งการกินผลสตอเบอรี่สดๆทุกเข้านั้นกลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาไปเสียแล้ว แต่วันนี้ที่ที่เขาไม่เคยเห็น ที่ที่หลายคนอาจคิดว่ามันธรรมดา กลับกลายเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดสำหรับเด็กดอยอย่างเขา และในที่สุดรถไฟขบวนนี้ก็พาเขามาถึงที่นี้ จังหวัด ภูเก็ต.. 

ที่ที่เริ่มต้นทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ที่เขาได้พบกับเธอ ก่อนที่ทุกอย่างในชีวิตของเขาและเธอจะเปลี่ยนไป..